Bestuur en organisatie

Zoals eerder vermeld, bestond het eerste dagelijkse bestuur uit: Karel Smetsers (voorzitter), Jan Verheijen (secretaris) en Driekske Heesmans (penningmeester), aangevuld met de bestuursleden: Mies Hendriks, Joost Keunen en Harrie Fransen.

Het bestuur vergaderde uiteraard op gezette tijden, maar een vergaderstructuur zoals we die tegenwoordig kennen ontbrak nog. De vergaderingen vonden plaats bij een van de bestuursleden thuis. De bestuursleden zorgden uiteraard overal voor en al het materiaal werd bij hen thuis opgeslagen. Moesten de voetballers zich wassen bij Rongen; de scheidsrechters gingen mee naar Karel Smetsers. Ook de trainers konden terecht bij bestuursleden, waar ze zich wasten na de trainingen.

Handgemeen..
In een van de eerste jaren gebeurde, tijdens een winderige thuiswedstrijd van het 2e elftal tegen HVV, het volgende. Driek Geurts trapte een bal uit, die - gestuurd door de wind – bij de 30 tot 40 meter verder staande scheidsrechter achter tegen het hoofd belandde. Deze draaide zich kwaad om en stuurde de vermeende dader resoluut van het veld. Hein van den Broek, die toen aanvoerder was, ging daarop naar de scheidsrechter om hem uit te leggen, dat er geen opzet in het spel kon zijn en probeerde de beslissing ongedaan te maken. De scheidsrechter wilde van niets weten. Afijn om staking te voorkomen (het aanwezige publiek was al vrij rumoerig): Driek eraf…
Na de wedstrijd ging iedereen naar clubhuis Rongen,waar uitvoerig nagekaart werd. Men vroeg daar aan Hein om eens poolshoogte te gaan nemen bij Karel Smetsers, waar zoals gebruikelijk de scheidsrechter zich in het werkhuis opknapte.
Zo gezegd, zo gedaan. Toen Hein daar aankwam, zag hij hoe Karel en de scheidsrechter met elkaar op de vuist waren. De aanwezige veldwachter Strijbosch stond erbij en keek ernaar. Natuurlijk ging Hein ertussen in om te zaak te sussen, maar het duurde niet lang of het werd een handgemeen tussen de scheidsrechter en Hein, waarbij opgegeven moment Hein bovenop de scheidsrechter zat.
Uiteindelijk is bij een glas bier alles weer goed gepraat. Het is overigens niet bekend of de man nog ooit in Milheeze heeft gefloten...

Hieronder ziet u een kopie van de allereerste ledenlijst. Uiteraard  mag dit uit historisch oogpunt niet ontbreken. Velen zullen een (ver) familielid herkennen. Omdat deze lijst stamt uit het eerste kasboek zal het handschrift vrijwel zeker van Driekske Heesmans zijn. 

Men telde 59 leden en (al meteen in het begin) 28 rustende leden:
 

Hieronder een blik in het kasboek van de eerste ‘transacties’ van Milheezer Boys: de prijzen zijn natuurlijk navenant. Hoewel het niet (voor hedendaagse begrippen) om veel geld ging, bleek het toch lastig in die beginjaren financieel gezien de touwtjes aan elkaar te binden. Wel leuke bedragen natuurlijk; m.n. de bierprijzen (ƒ 0,15 per glas) zullen menigeen tegenwoordig nog wel aanspreken…

Bezetting van de diverse bestuursfuncties door de jaren heen

De voorzitters:

De secretarissen waren achtereenvolgens:

Jan Verheijen, Toon van den Broek, Jan Potting, Albert Verheggen, Piet Rovers, Martien van de Ven, Adriaan Beekmans, Arie Wilbers, Wim Loos, Gerard Beijers en Mies van den Heuvel.

De penningmeesters waren achtereenvolgens:

Driek Heesmans, Grardus Crooijmans, Tinus Peeters, Albert van Heuven, Tonny Freriks, Hennie Nooijen, Arno Verberne, Jo Nooijen, Frits Nelissen en Henri Verbruggen.

Bestuurscrisis

In 1964, eigenlijk in de bloeiperiode van de vereniging, ontsnapte Milheezer Boys aan een heuse bestuurscrisis. Vanwege een hoop geroddel trad het toenmalige bestuur en bloc af. De bestuursleden stelden zich allen weer herkiesbaar onder bepaalde voorwaarden. Bij de daaropvolgende jaarvergadering werden 6 van de 7 bestuursleden herkozen, waarmee een mogelijke crisis afgewend was.

Publiek..
Tijdens een wedstrijd in Boekel tegen Boekel Sport stond er een vrouwelijke supporter langs de lijn constant te schreeuwen in termen als ‘schup ze kapot’ e.d.  Dit tot grote ergernis van de Milheezer voetballers. Op gegeven moment kreeg Gerard Verheijen (Graard dun Bakker) de bal toegespeeld en schiet die strak en hard het veld uit….en (waarschijnlijk per ongeluk) recht in het gezicht van de foeterende Boekelse. Met een bloedende neus vertrok deze ongewenste supporter. Hiermee was de rust langs de lijn wedergekeerd.…

De vrijwilliger

In de beginjaren was het alleen bestuur, dat alles regelde. Zelfs binnen het bestuur was men nog zoekende naar een juiste taakverdeling. Het was natuurlijk allemaal nog minder complex dan tegenwoordig. Het werd echter al snel duidelijk, dat een voetbalclub er alleen met een bestuur niet komt. Een voetbalvereniging kan enkel en alleen voortbestaan met de inzet van vele vrijwilligers (los van het feit, dat een bestuurslid ook een vrijwilliger is). Te denken is dan aan: de vele leiders en trainers, poetsen, lijnen trekken, veld klaarmaken, thee zetten, materiaalbeheer, onderhoud, kantinedienst, etc.
Tegenwoordig worden voor een aantal zaken kleine vergoedingen ter beschikking gesteld, die vaak alleen maar wat onkosten dekken.
De echte vrijwilliger kenmerkt zich door een nimmer aflatende inzet. Hij of zij laat alles schieten op het moment, dat de club een beroep op hem of haar doet. Een veelgehoorde uitspraak door b.v. familie en omgeving richting vrijwilliger is: ‘Gij bent ook hartstikke gek’. En dat is juist: een vrijwilliger is een verenigingsdier, dat gek is óp en gek is ván zijn club! Gelukkig hebben wij dat soort mensen in de Milheezer gemeenschap!

Het is ondoenlijk alle vrijwilligers met een bepaalde betekenis voor Milheezer Boys op te sommen zonder iemand te vergeten. Daarom is hier bewust van af gezien. Uiteraard hebben die mensen wel een plaats in de geschiedenis van de club en worden (zover mogelijk) hun gegevens in het archief opgeslagen.

Vervoer

In vroeger dagen was het gebruikelijk, dat de heren voetballers per fiets de uitwedstrijden bezochten. Dat waren toch regelmatig behoorlijke afstanden, want de tegenstanders kwamen wel eens uit Someren, Volkel, Mierlo enz. Het gebeurde ook wel, bij gebrek aan vervoermiddelen, dat voetballers samen op één fiets moesten gaan. En in de oorlogsjaren was dat ook wel eens op fietsen zonder luchtbanden, de zg. ‘antiknal’.
Later werden de voetballers vervoerd in vrachtwagens, die leeggemaakt en voorzien van enkele houten bankjes, zorgden voor een ongekende luxe. Zo reed in die dagen regelmatig Milheezer Boys rond in de vrachtwagen van Hannes Royackers. Nog weer later ging natuurlijk ook Milheeze met de tijd mee en reden er bussen. Dat was vooral zo in de jaren 60, toen dat als onkostenpost nog te overzien was. De bus werd, nadat de spelers met bestuur, trainer, leiders en verzorging hadden plaatsgenomen, echt afgeladen met supporters. De uitwedstrijden waren regelrechte uitstapjes. Helaas kwam hier, o.m. door de komst van de auto en het te duur wordende busvervoer, een einde aan.

Gevaarlijk transport..
Eertijds ging men eens met een vrachtwagen naar een wedstrijd. Het betrof een vervoermiddel, dat bestond uit een eenvoudige cabine en een grote laadbak, waarin de voetballers (en supporters) rechtop staande werden vervoerd. De wagen werd bestuurd door W. Cornelissen uit De Rips. Deze nog jonge man had nauwelijks rijervaring maakte een voor de ‘passagiers’ onvergetelijke manoeuvre. Omdat de man te laat remde voor een bocht en er dus te snel in ging, begon het vehikel te kantelen. Geholpen door de vallende passagiers achterin, waardoor een en ander topzwaar was, helde het voertuig meer en meer, zodat het ten langen leste op twee wielen de bocht nam. Of en in welke mate dit de wedstrijd destijds beïnvloedde kan niet meer worden achterhaald. De warming-up had men zo al wel gehad…

Sponsoring

De financiële situatie van de voetbalvereniging heeft in de loop der tijden zijn ups en downs gekend. Midden jaren 60 b.v. was de kas helemaal leeg, hetgeen o.m. resulteerde in het opzeggen van een verbintenis met een trainer. Langzaam maar zeker verkreeg de club een beetje steun van de gemeente middels de broodnodige subsidies. Dit kon echter niet voorkomen, dat men steeds moeilijk rond kon komen en meestal moeizaam de eindjes aan elkaar moest knopen. Op gegeven moment stak de sportsponsoring de kop op en langzaam maar zeker ontkwam ook Milheezer Boys daar niet aan.

De eerste sponsoring kwam in de vorm van reclameborden. Tijdens de jaarvergadering in 1969 werd dit idee geopperd door Arno Verberne, Jan van den Berkmortel en Mies van den Heuvel. Het bestuur was weliswaar niet echt overtuigd, maar wilde het wel proberen. Het is een goede zet gebleken en tot op de dag van vandaag is het hoofdveld omringd door reclameborden. Tegenwoordig hangen er jaarlijks zo’n 80 borden, die samen een aardige bron aan  inkomsten leveren.

De eerste hoofdsponsor van Milheezer Boys was Tonny Freriks, in 1979. Het betrof in het begin enkel nog maar trainingspakkenen een scorebord, omdat shirtreclame nog verboden was. Toen eenmaal de shirtreclame vrijgegeven was stak Tonny Freriks alle seniorenteams in shirts met sponsornaam. De Dames voetbalden met de naam ‘Dandy Boetiek’.
Tonny Freriks was maar liefst 20 jaar de hoofdsponsor, dus tot en met het seizoen 1997-1998 !!

In het moderne voetbal is sponsoring ook bij de amateurs niet meer weg te denken. Milheezer Boys mag zich ook nu gelukkig verheugen over een zeer goede hoofdsponsor (zie afbeelding, links), voor elk team een shirtsponsor, de vele reclamebordsponsors en dan ook nog eens de ‘gelegenheidssponsors’.

 
Verzorging

In de beginjaren werd vaak weinig rekening gehouden met blessures, in die zin, dat men voorzag in verzorging en blessurepreventie. Met het verstrijken der jaren nam de noodzaak hierin toe en ging ook Milheezer Boys hierin mee. In de jaren 70, tot en met het seizoen 1983-1984 had met aan Peter van de Weijer een uitstekende verzorger. Hij zorgde, dat de spelers fysiek optimaal bleven en deed dat zelfs in zijn praktijk aan huis.
Na het vertrek van Peter van de Weijer kwam voor 1 jaar Johan Steevens, die op zijn beurt opgevolgd werd door Sander van Meel. De huidige verzorger is Gerrie Nooijen, die haar laatste seizoen (2000-2001) nu uitdient.
Met de groei en optimalisering van de accommodatie werd uiteraard in de loop der jaren ook voorzien in een meegroeiende faciliteit voor de verzorging. In de laatste verbouwing is een behandel/EHBO kamer gerealiseerd.