Kerkklokkenloze tijdperk

Een geluidsfobie? U hangt tegen het plafond bij een teveel aan decibels? Ga dan niet vlakbij een kerktoren wonen. Of, als u dan toch perse in het hart van Bakel wilt wonen, doe dat dan tussen 1708 en 1746. Geen centje pijn!

Tien Bakelnaren op leeftijd worden in 1749 verzocht te vertellen over het kerkklokkenloze tijdperk. Nu, drie jaar na het verstrijken van dit era, moet er nagepraat worden door mensen die het kunnen weten. Zestigers, zeventigers, een enkele tachtiger.

‛Het is jullie toch bekend dat de toren alhier, en ook de kerk, en verscheidene huizen in 1708 zijn afgebrand?’

Ja, nou, óf ze dat nog weten. Zoiets vergeet je van je levensdagen niet meer. Bakel was één grote, rokende puinhoop. Zelfs de kerkklok was gesmolten. Sindsdien heeft de schoolmeester, die ook koster was, dagelijks een ergens op de kop getikt klein klokje geluid. ’s Morgens om 8 uur, en ook op het middaguur.

‛En het is jullie natuurlijk ook bekend dat lange jaren na de brand de toren hersteld is, de grote klok is gegoten en gehangen, en dat de schel of het klein klokje eerst in het jaar 1746 wederom is aangebracht en dat daarmee, net als vóór de brand, weer dagelijks om 8 en om 12 uur geluid wordt.’

Uiteraard weten ze dat alle tien. Ze zijn niet gek. En ook niet doof. Wat zullen we nou krijgen?