Hannes Kaokel, van Baokel

Waor de weerelt mee pepier
is toegeplekt, in Baokel,
daor woonde in vruuger tijen eens
een boerke, Hannes Kaokel;
hij waar nog dommer as dom
en 't aachterstuk van 'n verke
waar heel wè slimmer dan hij,
zooas ge nog wel zult merke.
Gelukkig ha'Hannes 'n vrouw, en
dè waar 'n vrouwke uit honderd,
'n slimme, 'n Baokels wonder dus
en op d'aander uitgezonderd.
Dees Hanna Marie, die huis en hof
en hoef en al beheerde
en over boerke Hannes zelf
en heel de rest regeerde,
had eens d'r rechterbeen verstukt
en kos nie uit de voeten,
en tòch, et waar den hoogsten hoogen tijd,
een van de twee zu moeten
'n koeike gaon verkoopen, en wel
in Boekel op de mert.....
En Hanna Marie die naam et woord
gezeten aon den herd:

"Zeg Hannes, mergen is 't Boekelsche mert,
ik kan zo wijd nie loope;
gij gaot dus mergenvruug daorheen
een van ons koei' verkoopen!
Och, kos ik eiges mar gaon, want gij,
ge bent zoo'nen dommen Hannes,
zo schrikkelijk dom, zooas er hier
in Baokel geenen eene man is!
Mar jè, ge moet op pad, m'ne man,
en ik raoi oe dees ten goeie:
ge neemt et dikke Rooike mee,
de vetste van ons koeie;
en gij verkoopt et aon geen man
benejen de honderd en veftig;
en zeg veural geen woord te veul,
mar haawt oe eigen deftig;
geen domme dingen zeggen of doen!
niks zeggen is nog 't wijste!
En paas toch veur die kooplui op:
de biejers zijn de beste!
'ne Goeie kooper kijkt en kijkt
en vuult 'ns aon de koei,
dan doet ie ineens kordaot 'n bod!
Die praoters zijn geen goei!"

En Hannes Kaokel toog op pad
van 't domme dörpke Baokel
naor boekel meee de vette koei,
alleenig, Hannes Kaokel;
de taanden hield ie op mekaar
en ie waar heel vaast besloten
om wijselijk te zwijgen, want
't is waor: die groote tooten,
die praoters en die maawers, al
die raoteleers en zwetsers
dè zijn de ware kooplui nie,
ik mot ze nie, die kletsers!

De kooplui kwamen langs de koei,
ze vuulden en ze praotten
en kwèèken deejen ze hard genog,
mar Hannes daocht: wè'n zotte!
Hij schudde alle-gedurig "nee!
op al d'r druk gekwebbel,
hij kikte nie, hij knikte nie,
nee, Hannes hield z'ne rebbel;
mar tege de middag bleef den boer
alleen mee z'n koei op de mert,
en daocht: ik gao mar weer naor huis,
naor Baokel, want hier is et snert!

Dus Hannes Kaokel kos z'n koei
in Boekel nie verkoopen
en moes mee 't dikke Rooike weer
naor 't verre Baokel loopen;
mar onderwege kwaam ie langs
een openstaonde kerk, en
dè waar 'n beeverdkerkske van
Antonius mee 't verken.
Ze kenden in die tije nog
geen kerk bij hullie in Baokel,
en Hannes daocht: wè'n raar café!
er is zoo geen spektaokel!
Hij mee z'n koei deur d'open deur
en ie keek 'r 's rond daorbinnen;
veurop, wè hoog, daor stond 'ne vent
vlak aachter 'n veld van pinnen,
op ieder van die pinnen stond
'ne witten stok te braanden.....
zoo iet ha' boerke Kaokel toch
nog nooit in d'ommelaanden
van Baokel-dörp gezien gehad:
et waar 'n vremd caféke,
et waar d'r stil, hardstikke stil
in 't raar estamineeke;
de gaasten stond, stom, stok-stijf
op blökskes tege paolen
en schenen nie van plan om van
d'r roesten af te daolen.....
mar kijk, één ding stond Hannes aon:
die kooplui zeeë geen steek,
en den veurste mee z'n kuuske, kijk,
keek naor zijn koei, én keek.....

Dè-d-is m'ne man, daocht Hannes, en
dieë koopman is 'ne wijze.....
"Ge-middag, meensch, ik kan mee ou
wel praote! - Moete gij ze
nie van me koopen, hier, mijn koei,
ze is zo vet as modder!
Ge krijgst ze veur honderdfeftig pop;
jao, 't is 'ne flinken slodder,
mar, niks veur niks en veul veur veul;
zeg jao of nee, of knik 'ns;
Ge zegt zoo niks? Is 't oe te veul?
Schud mee oewe kop of knik 'ns!
Nou? - Hedde gij puf of nie, dan gaaw
want aanders gao'k naor Baokel;
ik haaw van zwijge, mar in 'n café
daor raok ik aon de kaokel!
Nog eens dus: jao of nee, meneer,
en aanders kunde stikke;
of mot ik mee m'nen waandelstok
'ns op oe mundje tikke?!
Ge haawt me stiekem veur den zot,
ik heb oe wel in de gaote,
mar dan kende gij Hannes Kaokel nie,
ik zal oe leere praote!"
En Hannes sloeg et gipse beeld
finaol toe gruzelemente.....
mar op den blauwe plavuizen vloer
daor rinkelden.... de cente.....
De köster waar gewoon z'n geld
in 't helligenbeeld te stoppen,
want as zijn vrouw et in haande kreeg
dan waar et naor de knoppe!
En Hannes Kaokel vond 'ne zak
mee wel driehonderd gulde,
waormee ie laagend rap-rap-rap
z'n zakken allemaol vulde.....

Toen bond ie et dikke Rooike mar
aon een van de pileeren
en mompelde, wè-d-ongerust:
"naa zal ik 'm mar smeere!
et dikke Rooiken is verkocht,
dè's klaor gelijjk 't klontje!"
En verder-op in 'n klein café,
gaaf Hannes gul 'n rondje,
en stapte toen weer stevig deur
naor Hanna Marie in Baokel,
de taanden op mekaar geklemd,
want van z'n druk gekaokel
en van de slaogen mee z'ne stok,
oei, Hannes, nie vergeten,
daorvan maag Hanna Marie, de vrouw,
in Baokel niks nie wete.....

Hij schudde thuis z'n zakke leeg
op taoffel en zee: "Verdraaid,
wie noemt me náá nog "stommerik"?!
Ik zee genog gehaaid!