De mol van Baokel

De Baokelsche boeren
die ha'n nog noot
'ne mol gezien,
toen Klaoske de Groot
'ne leevende mol vond
op z'nen ekker; 
hij riep den slachter,
hij riep den bekker,
riep al de boeren
toe ver in et rond
om 't ondier te zien:
et laag op den grond
in z'n piloowe pekske
te vruuten, te vringen
mee hendjes en vuutjes,
zó'n vremde dingen.....
Den eene die zee:
"et Is 'n soort meensch,
mar dan 'ne mislukte!"
Ze waren 't nie eens; 
'nen aandere zee:
"'t Is 'n olliefantje!"
mar den dieë kreeg weer
van den derde 'n standje:
"Zeg, bende naa staopel,
et is 'n jong verke,
dè kunde aon z'n doen en
laoten wel merke!"

Den Börgermeester
die kwaam daor al aon,
mee heel z'ne raod om
'm bij te staon;
ze keken en keken
en gongen beraojen:
ze zouen et ondier
mar op laote laoien
en 't gaa gaon verzuipen
in 'n ven of 'ne sloot!
Of zummet verbraande?!
Dè-d-ondier mót dood!
"Ik zal et wel slachten",
zee Jan, de slachter,
"en worst er af maoken!"

Mar Piggen, den pachter,
zee: "Börgermeester,
dè noot van z'n leeve!
we kunnen et beter
vergift ingeve;
misschien is 't den duuvel
in eige persoon!"
Toen zee den börger
op plechtigen toon:
"We zullen et ondier
ter plaotse begraoven!"
En al de boeren
begossen te draoven
om schuupen te haolen,
en spaoiden terstond
een graf veur den mol
op Klaoske z'ne grond.
En op dè graf kwaam
'ne zerk van cement,
waarop ge kost lezen:

"N.N. - Onbekend.
Hier lee begraoven,
leevend en wel,
een ondier, blend,
en mollig van vel!"