De kerk verdouwd

De Baokelsche kerk stond
te dicht bij de straot;
"'n fout van den dommen
pastoor", waor de praot.
't Waar geenen tut-tut om
'n nuuwe te bouw;
Jan Voets wies wel raod:
"Ons kerkske verdouwe!
Want douwe kost niks, dus
we douwen ons kerkske
'n end van den weg aaf!"
"Dè krijgen we verrig",
zee Tinuske Oomen,
'n lid van den raod,
"as de boere mar komen!"
"We doen 't" zee den börger
in naom van den raod,
"we douwen ons kerkske
'n end van de straot!"

De boere van Baokel
die kwamen bijeen
en ze trokken d'r jassen
al uit om meteen
aon 't douwen te gaon,
mar Jan Voets, dus de köster,
dieën slimme, die zee
"'k Heb 'n veursel, dus löster:
we leggen ons jassen
aon d'aandere zij
vlak tegen de kerkmuur,
dan zien we of wij
wè vordere mee al
ons sjouwen en douwen!"
De boeren begossen
d'r haand' te bespouwen.....
"een-twee-húup! een-twee huup!"
én gedouwd as er wier!.....
Mar aachter et kerkske
ree Toddeman Lier
en die zaag daor die jassen
en laoide ze gaaw
op z'n waogeltje.....Sassen,
den Dikke den börger,
die gong zoo 's louwen
of 't kerkske verschoof bij
dè roepen en douwen.....
Toen kwaam ie geloopen
en bölkte: "'n Wonder!
De jassen die liggen
er ammaol al ónder!
Haaw op! Haaw op!
Wè zijn me toch sterk!"

Toen stond ze vort góéd,
die Baokelsche kerk!