Geschiedenis

Van B.V.V. en B.S.V. naar Bavos

14 december 1929 is dan de dag, waarop enkele jongelui uit de dorpskom (Jan Manders, Fonds Adriaans, Gebroeders Jan, Frans en Ad Vermulst, Jan van de Poel, Wim van Lievenoogen e.a.) bij elkaar kwamen. Noud van de Ven, het jaar tevoren in Bakel komen wonen en actief voetballer in Helmond bij Kolping-S.D.W., uitnodigden om samen de mogelijkheid onder ogen te zien in Bakel tot georganiseerd voetbal te kunnen komen. Staande deze bijeenkomst werd besloten tot oprichting van een voetbalclub onder de naam van B.V.V. (Bakelse Voetbal Vereniging).
Voorzitter werd haast vanzelfsprekend Noud van de Ven, secretaris Toon Verberkt en penningmeester Jan Vermulst.
De oprichting viel midden in het voetbalseizoen, waaruit volgt, dat natuurlijk niet meer aan de competitie kon worden deelgenomen. De jonge club maakte daarom het seizoen vol met vriendschappelijke wedstrijden tegen clubs uit de omgeving, die daartoe te hooi en te gras werden uitgenodigd: de eerste wedstrijd werd gespeeld tegen de peetvader „Kolping-S.D.W." en prompt verloren met 5-2.

Men had enige moeite met het vinden van een speelveld en slaagde tenslotte op een braakliggend stuk land, een „spierbult" ter hoogte, waar thans de autorijschool van de hr. Thijs gevestigd is; dit veld is ettelijke jaren tot plm. 1935 in gebruik gebleven, waarna het bekende terrein „de Vlinkert" door de clubleden werd ingericht, een veld dat ruim 30 jaar dienst deed als enigst sportterrein en waarop veel lief en leed de club ten deel is gevallen.
Men zou zo zeggen, dat met de stichting van B.V.V. het enthousiasme voor voetbal in Bakel helemaal was losgeslagen: er volgde in de loop van 1930 de stichting van een 2e club onder de naam van B.S.V. (Bakelse Sport Vereniging) op initiatief van kapelaan Van Delft; voor het lidmaatschap gold als bijzondere voorwaarde, dat men lid moest zijn van de H. Familie en geen wedstrijden mocht spelen onder kerkelijke diensten, speciaal Lof en Familie, die toentertijd van ongeveer half 3 tot 4 uur namiddag duurden, een voor voetbal wel zeer belastende bepaling. Voorzitter van deze club werd de onderwijzer W. de Natris, verdere bestuursleden waren afkomstig uit de R.K. Jonge Boerenstand, waartoe ook de meeste leden behoorden.
Het bestaan van 2 clubs in hetzelfde dorp werkte enerzijds wel stimulerend voor de prestaties - men zocht elkaar te overtroeven maar anderzijds was er toch feitelijk geen ruimte voor 2 clubs wegens de schaarse voorraad aan voetballers. De leden van B.V.V. kwamen thuis onder invloed van de hr. Kapelaan nogal onder druk te staan om naar B.S.V. over te gaan, wat soms ook lukte, en ook kon B.V.V. er plaatselijk niet in slagen een geestelijk adviseur (voorschrift van de R.K. Voetbalfederatie) te krijgen. Men wist uit de impasse te geraken door het betrekken van een geestelijk adviseur uit het Missiehuis „Christus Koning" en ledennood werd soms verholpen door het aantrekken van voetballers uit Helmond, blijkbaar dus de eerste „profs". Al met al lukte het niet B.V.V. van de kaart te krijgen.

Met het verlopen van de jaren luwde de strijd en men zocht naar middelen om tot eenheid te geraken. Een eerste fusiepoging, ondernomen in december 1932, faalde wegens te harde voorwaarden van de zijde van B.S.V., maar een jaar later was het zover. De nieuwe combinatie kreeg de naam „Bavos" (Bakelse Voetbal Sport), ook een mixture van de beide clubnamen, de kleuren werden rood-zwart, eerst al de kleuren van B.V.V. - vandaar de toen ter tijd in zwang zijnde scheldnaam van de „Rooi-club" -. Als clubhuis werd gekozen het café van Reijnders aan de Helmondsestraat, de eerdere clubhuizen „de Zwaan" van B.V.V. en „de Linden" van B.S.V. werden verlaten en als speelterrein werd gekozen het betere veld van B.V.V.; dat van B.S V., een slechte zandbult tegen de Zandse bossen, kwam te vervallen; de nieuwe club ging spelen in de eerste klas onderafdeling, waartoe B.V.V. een paar jaar tevoren was gepromoveerd. Als nieuw bestuur ging optreden: Noud van de Ven (oud B.V.V.) voorzitter, Wim de Natris (oud B.S.V.) secretaris, Ad Vermulst (oud B.V.V.) penningmeester en als bijzittende bestuursleden A. Wijnen en S. Gielen, beiden oud B.S.V.-ers, geestelijk adviseur werd nu kapelaan H. Oppers, eerder de grote opponent van B.V.V. Zo werd de strijdbijl definitief begraven en ging men met vereende krachten werken aan de toekomst van „Bavos".
Dit ging met wisselend succes. De club handhaafd zich, soms vooral tijdens de oorlogstijd met moeite, in de 1e klas, al was er incidenteel wel eens reden tot feesten, zoals in 1937, toen het 1e elftal in de competitie meer dan 150 goals scoorde, iets waartoe in veel later tijd (1967) alleen het 3e elftal nog eens in staat bleek, en in 1939, toen „het eerste" kampioen werd.

Naar vierde klas K.N.V.B.

Enkele jaren na oorlog en bezetting keerde het tij: in 1947 had de oud-Baronie-speler Dré Crul zich in Bakel gevestigd, hij meldde zich als lid van „Bavos", nam tevens leiding en training van de spelers op zich en dit op een zo voortreffelijke manier, dat in 1948 prompt promotie naar de 4e klas K.N.V.B. volgde, een ongekend succes voor de kleine dorpsclub, die in Bakel uitbundig befeest en bejubeld werd.
De aanhang van „Bavos" groeide, men kwam tot stichting van een supportersclub, die de busreizen ging bekostigen, het aantal supporters steeg tot ongekende hoogte en bleef trouw aan de club toen het seizoen 1951/52 ongelukkig verliep en eindigde in degradatie naar de 1e klas onderafdeling. Vermeldenswaard is, dat in de beslissingswedstrijd, die degradatie inhield, de huidige keeper van het eerste elftal Mart van den Elzen debuteerde onder de doellat, een wel wat zware belasting voor de 18 jarige junior.
Het tekent de mentaliteit van Bavos' eerste, dat het de geestkracht kon opbrengen reeds in het opvolgende seizoen 1952/53 de weg terug naar de K.N.V.B. te vinden.
In de 4e klas bleef men met wisselend succes, echter zonder ooit kampioen te worden, spelen tot en met het seizoen 1966/67. Aan het einde van dit minder gunstige seizoen werd „Bavos" naar een met Stiphout gedeelde onderste plaats gemanipuleerd, de beslissingswedstrijd op het A.S.V.-terrein ging verloren en de degradatie was opnieuw een feit.

Sedertdien zijn bijna 3 jaar verlopen, het eerste jaar met goede kansen op het kampioenschap, het tweede jaar eindigde men wegens te drastische verjonging van het elftal op de met R.K. Z.S.V. gedeelde onderste plaats, waarna in de beslissingswedstrijd op het Rood-Witterrein „Bavos" nu de gelukkige winnaar werd door een pracht-kopbal van Michel Buitenweg op aangeven van A. van den Elzen, uitslag 1-0. En nu staan we dan midden in het seizoen 1969/70 op de 3e plaats van de ranglijst met 3 resp. 2 punten achterstand op de leiders Rood-Wit en Dijkse Boys, een plaats, waar nog van alles inzit, in ieder geval kans op een zeer eervolle zo niet de eerste plaats. Dit te meer, omdat er op het ogenblik een goede geest heerst, er wordt hard gewerkt, de trainingen worden goed geleid en bezocht en de jongste resultaten zijn er naar: 5 gelijke spelen, 1 nederlaag (tegen Dijkse Boys) en 5 overwinningen. Bij goed doorzetten moet goed succes volgen met als perspectief: het terugwinnen van onze plaats in de K.N.V.B.

'n Greep uit de velen

Over de begintijd, de prehistorie van Bavos, zijn geen geschreven bronnen te raadplegen: men moet afgaan op de weliswaar uitstekende geheugens van de oud-gedienden Noud van den Ven en Jan Manders, van het eerste begin af aan lid, de eerste nu ere-voorzitter en de 2e nog altijd bestuurslid en penningmeester.
Deze historie zou men kunnen indelen in 3 tijdperken, gelijklopend met de bestuursperioden van 3 eminente voorzitters:

1. De pionierstijd van oprichter Noud van de Ven van 1929 tot 1954;
2. De consolidatieperiode 1954-1961 van de enthousiaste voorzitter Dré Goossens, daarvoor jarenlang secretaris, een periode met soms grote strubbelingen en moeilijkheden, die hij toch tot een goed einde wist te brengen;
3. De jongste tijd (1961 -heden) onder voorzitter Adriaan Vermeulen, daarvoor jarenlang eerst penningmeester en later secretaris, iemand die alles maar dan ook alles voor zijn club overheeft, niet alleen vergaderingen uitstekend weet te leiden maar ook steeds zoveel mogelijk alle wedstrijden bezoekt en de vereniging waar nodig representeert.

Heeft "Bavos" het dus met zijn voorzitters steeds goed getroffen, het telt ook andere verdienstelijke bestuurders en leden, als:

Jan Manders, nu veertig jaar lid, waarvan 35 jaar bestuurslid, en de laatste 20 jaar penningmeester, die op onnavolgbare wijze de financiële touwtjes van de dikwijls haast armlastige vereniging aan elkaar weet te knopen;
Dré Crul, jarenlang actief speler en technisch leider, gedurende 1 jaar ook voorzitter, thans erelid, de man, die kan men wel zeggen "Bavos" in de 4e klasse bracht en volkomen belangeloos zijn diensten bewees;
Piet van den Heuvel, thans erelid, die, toen "Bavos" als volkomen berooide club de 4e klasse instapte en niet over de voorgeschreven kleedgelegenheid kon beschikken als redder in de nood optrad en in het manco wist te voorzien;
Antoon van den Eikhof, thans lid van verdienste en scheidsrechter in het district Eindhoven, jarenlang de ijverige juniorenleider, die de jeugd discipline en verantwoordelijkheidsgevoel wist bij te brengen, hetgeen in de resultaten van de latere senioren tot uiting kwam;
Martien van den Elzen, al 18 jaar lang bijna onafgebroken de kundige keeper van "het eerste", soms wel eens becritiseerd en omstreden, maar toch altijd weer bereid zich voor "Bavos" in te zetten;
Cor van de Ven, zoon van oprichter Noud, jarenlang een succesvol voorhoedespeler, thans de harde werker en onmisbare secretaris van de elftalcommissie, die allernauwkeurigst boek houdt van prestaties en verrichtingen van de spelers, daardoor de onmisbare vraagbaak bij de samenstelling van de elftallen;
Wim van de Laar, jarenlang de gevreesde spitsspeler van Bavos, nu bestuurslid en leider van het 1e elftal;
Piet van den Broek, de medicijnman, die met helende handen en zachte zalven de spelers - zowel vriend als vijand - weet te verzorgen na te heftige botsingen;
Marinus van den Eikhof, die mede uit hoofde van zijn functie van gemeente-oprichter dezelfde liefde als Piet aan de spelers wijdt aan de sportvelden;
Sjef Manders, de zeer enthousiaste leider van het 2e, later van het 3e elftal, die alles voor „zijn elftal" overheeft en dit dikwijls tot succes wist te leiden;
Janus Jonkers en Theo van Dijk, plichtsgetrouwe leiders van 2e en 4e elftallen; voorts de spelers van verleden en heden, van wie we mogen noemen:
Wim van den Heuvel met zijn 38 jaar nog altijd door niet-aflatende training de vaardige en onmisbare linksbuiten;
Toon Joosten, spil van het 3e en onvermoeid juniorenleider en -trainer; verdienstelijke oud-spelers als Tjeu Vermulst (thans lid van de elftalcommissie), Gebrs. Piet, Jan, Harrij, Mart en Willy van der Horst, Harry Beniers, (thans ophaler van contributies), Gebrs. André, Jan en Theo van den Elzen, de 1e nog actief in het „tweede", de 2e scheidsrechter en de 3e juniorenleider, Leo van de Laar, Gilles Coossens, Jac Beijers, Jan Figee, Leo van Lamoen, gebroeders Willy en Arie van den Waardenburg, jarenlang succesvolle spelers en steunpilaren van "Bavos".

Deze namen zijn feitelijk maar een greep uit de velen, die wegens hun uitzonderlijke verdiensten genoemd zouden moeten worden. Aandacht mogen we nog geven aan onze oefenmeesters:

1. Dré Crul, trainer-speler van 1947 tot 1960, hiervoor reeds genoemd;
2. Jan Berenschot, 1960-1964, met een groot mentaal overwicht op de spelers, die tot opmerkelijke successen voerde;
3. M. Rooijakkers, trainer 1964/66;
4. G. van der Spek, trainer 1966/67;
5. H. van de Ven, zeer ijverig trainer 1967/69;
6. H. van Brug de huidige oefenmeester, die de zaken grondig weet aan te pakken.

Wanneer we dan nog even onze meest trouwe supporters memoreren, dan denken we aan:

Opa Keijzers, thans midden 90, die tot vóór enkele jaren geen enkele wedstrijd, zowel van junioren als van senioren, oversloeg en die met een stentor-stem - mijlen ver te horen - zijn aanmoedigingen op de spelers los vuurde;
Tinus van Breugel (midden 70), die nog steeds alle wedstrijden, zowel uit als thuis van „het eerste" meemaakt, tegenslagen zwijgend verwerkt en overwinningen stil-genietend weet te savoureren;
Kees van den Elzen (midden 80), nog steeds op alle thuiswedstrijden van alle „Bavos"-elftallen present en altijd bereid uit zijn rijke ervaring kostbare aanwijzingen te geven;
Sjef Vereijken (bij de 70), die in de sportieve verrichtingen van zijn beide zonen Martien en Frans in het verleden, aanleiding heeft gevonden nog steeds belangstellend toeschouwer te blijven.

Bij dit thuisfront, belangrijk voor de inzet van de spelers, mogen we zeker de dames niet vergeten, die dikwijls vergezeld van kinderwagens met kroost, hun mannen aanvuren en tot daden stimuleren.

Toenemende overheidsbelangstelling

Heeft "Bavos" dus steeds, reeds van het prille begin af aan, de onmisbare steun van de supportersschare genoten, de belangstelling van "de Overheid" kwam eerst veel later; het inzicht, dat deze overheid ook op het gebied van de sportbeoefening een taak te vervullen heeft, brak slechts langzaam door. Misschien was men daarvoor aanvankelijk te intellectualistisch ingesteld.
De Kerkelijke Overheid, de pastoor, was in het begin zwaar tegen voetbal op zondag: Het bezoek van de kerkelijke diensten (Lof en Familie) kwam in gevaar; de jongens gingen meer vreemde plaatsen bezoeken, dus buitendorps, hetgeen erg gevaarlijk moest zijn; het voetballen met blote knieën, al waren dat in vergelijking met nu maar mini-knietjes, werd als zeer onzedelijk gezien en dergelijke bezwaren meer. Het lijkt nu allemaal een beetje ongeloofwaardig, maar het was toen toch bloedige ernst. Langzaamaan kwam bij de opvolgende pastoors daar verbetering in en nu, bij onze pastoor Wassenberg is alles ten goede gekeerd. Hij leeft met "Bavos" mee en steunt waar hij kan.

De Gemeentelijke Overheid toonde in de eerste helft van het "Bavos"-bestaan totaal geen belangstelling: Het eerste blijk van aandacht kwam in 1946 in de vorm van het beschikbaar stellen van entrée-kaartjes, waarvoor de club 20% vermakelijkheidsbelasting moest gaan betalen. Echter werd ook in september 1946 een brief van het gemeentebestuur ontvangen, waarin de stichting van een sportpark ten behoeve van "Bavos" werd toegezegd, een belofte, die eerst in 1968 door de goede zorg van burgemeester Diepstraten werd ingelost, nadat wethouder Jan Slits daartoe door aankoop van de boerderij van Piet van den Einden in 1964 de mogelijkheid had geopend. In de tussenliggende jaren werd éénmaal op verzoek van "Bavos"-bestuur in 1957 een bespreking georganiseerd met o.a. ook een afgevaardigde van de K.N.V.B., een afgevaardigde van het Olympisch Comité, de hr. Boeljon en de Heidemij, waarbij de Bavosafgevaardigden het verwijt te verwerken kregen, dat het aan de verregaande onwil en laksheid van het Bavos-bestuur te wijten was, dat er nog steeds geen sportpark kon zijn. Het Bavos-bestuur heeft niet nagelaten daartegen een schriftelijk protest in te dienen, waarop echter tot nog toe geen antwoord werd ontvangen.

Dit zijn zo enkele grepen uit de rijke Bavos-historie, waaraan nog vele bladzijden zouden zijn toe te voegen, maar dan wordt het gedenkboek zeker te dik.
Mogen we daarom eindigen met hartelijke dank te brengen aan al onze leden, onze medewerkers, supporters uit heden en verleden, die te zamen tot stand wisten te brengen, wat „Bavos" nu is.
Dank ook aan scheidsrechters, K.N.V.B.-Ieiders en zusterverenigingen uit de omgeving, die ons het spelen van georganiseerd voetbal mogelijk maken, dank ook aan kerk- en gemeentebestuur voor de in de laatste jaren ondervonden steun, in deze tijden wel een onmisbare voorwaarde voor het voortbestaan en behoorlijk functioneren van een sportvereniging.
En laten we de hoop uitspreken, dat het met aller medewerking met "Bavos" steeds crescendo moge gaan, mede tot heil van lichamelijke en geestelijke ontwikkeling van Bakels jeugd en zodoende van Bakels toekomst.
Bakel, 1 december 1969.

Het Bestuur van "Bavos"