Onze jubilarissen

Jubilarissen in een jubileumjaar van de vereniging hebben nu eenmaal een streepje voor op hen, die jubileren in andere jaren. Zij krijgen een tikkeltje meer aandacht via een feestuitgave en jubileumvergadering.
Met de acht jubilarissen anno 1989 is het niet anders: zij verdienen het trouwens even in het daglicht gesteld te worden.

Jan Manders (77 jaar), diamanten jubilaris

Het oudste Bavoslid heeft een indrukwekkende staat van dienst: mede-oprichter van B.V.V.; actief voetballer voor kortere tijd; 35 jaar ('n record) bestuurslid, waarvan bijna 20 jaar penningmeester; organisator van toep- en barakconcoursen; mede-organisator van wielerronden en sportdagen, vanaf 1969 erelid.

Herinneringen aan vroeger:

• de aanschaf van zijn complete voetbaltenue (shirt, broek, kousen en schoenen) voor .... f 12,50, welk bedrag eventueel in termijnen voldaan kon worden;
• de eenheid, gemoedelijkheid en gezelligheid; bij uitwedstrijden, niet per bus of auto, maar per fiets, gold altijd "samen uit, samen thuis", bij terugkeer werden onderweg alle heilige huisjes aangedaan en ten afscheid in Bakel nog het clubhuis, waar er dan nog menig keertje geklopt werd bij het toepen;
• de doorstane angst toen het vervoer eens 'n keer per vrachtauto van Driekske Nooijen plaats vond en de houten brug in Helenaveen het bijna begaf.

Wie gedacht mocht hebben, dat Jans enige liefde Bavos zou blijven, vergiste zich. In 1959 bracht z'n Maria hierin verandering en al vestigde onze enige diamanten feesteling zich terwille van haar in Helmond, zijn trouw aan Bavos verminderde niet.
Vraag hem niet, hoe hij het als penningmeester klaarde de touwtjes aan elkaar te knopen. Hij zal het antwoord schuldig blijven. Feit is, dat het alleen mogelijk was door een uiterst secuur en zuinig beheer en in sommige gevallen de raarste manoeuvres toe te passen.

Over zuinigheid gesproken, dat Jan op z'n brommertje met z'n eega achterop in Best op een goedkoop adres nieuwe shirtjes ging kopen, was maar heel gewoon. De conclusie van een groot Bavosman na 60 jaar: "t Is mooi geweest, ik denk er met plezier aan terug!"

Piet v.d. Horst (67 jaar), gouden jubilaris

Stammend uit een echte Bavosfamilie verwierf Piet bekendheid in de jaren veertig en begin vijftig. Ongeveer 12 jaar was hij de betrouwbare keeper in het Bavosvaandelteam, dat menig succes aan hem te danken had.
Ook in het roemrijke seizoen 1947-1948 verdedigde hij het Bavosdoel op uitstekende wijze, maar de laatste competitiewedstrijden, die de koppositie veilig moesten stellen, gingen aan zijn neus voorbij wegens een schorsing. Als haren op zijn hoofd had hij er spijt van iemand op het voetbalveld aan zijn haar getrokken te hebben! Als troost mocht hij wel naast zijn vervanger A. Daanen op de kampioensfoto.

Bij L.E.W. in Eindhoven gebeurde het eens, dat goalie Piet een trap tegen het hoofd kreeg, de wedstrijd gewoon uitspeelde, maar aan het slot niet wist wie gewonnen of verloren had. Veertien dagen later constateerde de dokter een lichte hersenschudding.
Precies 18 jaar lang had deze jubilaris zitting in het bestuur, waarin hij het volste vertrouwen genoot van medebestuurders en leden. Zonder nadrukkelijk op de voorgrond te treden had hij zijn inbreng in de bestuursvergaderingen en stond klaar om allerlei klussen op te knappen.
Ook Piet v.d. Horst zou die 50 jaar voetbal niet graag gemist hebben.

Jan en André v.d. Elzen, robijnen jubilarissen

Zie hoofdstuk "Vijf broers v.d. Elzen"

Wim v.d. Laar (53 jaar), robijnen jubilaris

Jubilaris W. v.d. Laar, een op-en-top verenigingsman, was gedurende 40 jaar bijzonder nauw betrokken bij Bavos. In praktisch alle gelederen kon men hem successievelijk tegenkomen: bij de juniorenafdeling als speler, leider en trainer; bij de senioren als actief voetballer in de drie hoogste elftallen; als elftalcommissielid en als gewaardeerd leider van diverse elftallen; in het bestuur als toegewijd lid 12 jaar lang, waarvan 2 jaar als accuraat penningmeester; bij de veteranenafdeling, waar hij tot z'n 43ste volop meedraaide. 'n Onwillige knie noopte hem, ondanks een meniscusoperatie, vroegtijdig gas terug te nemen. Zijn Bavos 1-periode, waarin hij makkelijk scoorde, was dientengevolge van te korte duur (5 jaar).

Nooit vergeet Wim die tweede Paasdag 1959 in Soerendonk. Uit een afgemeten pass van rechtsbinnen P. Brouwers passeerde hij vier minuten na rust de Kraanvogelsdoelman onhoudbaar en redde met dit enige doelpunt van de spannende en nerveuze wedstrijd Bavos voor de vierde klas K.N.V.B. Het gehele voetbalwereldje met zijn lief en leed heeft Wim steeds geboeid en zelfs na 40 jaar leeft hij in alles mee, blijft contacten aanhouden als leider-vervanger van het 2e elftal en via zijn vaste gang naar de kantine op donderdagavond na de training, die hij node zou missen.
Bavos beloonde de nu robijnen jubilaris voor zijn geweldige inzet door hem in 1976 te benoemen tot lid van verdienste.

Frans Vereijken (52 jaar), robijnen jubilaris

Frans Vereijken dankte zijn voetbalcarrière aan het rad van avontuur, dat aan broer Martien geluk bracht in de vorm van een paar voetbalschoenen. Op zijn beurt bofte Frans, dat de schoenen voor de winnaar te klein waren en hij ze cadeau kreeg. Meteen meldde hij zich aan bij Bavos.
Als jeugdig speler (19 jaar) veroverde hij een vaste plaats in het standaardelftal, waarin hij zich meestal als stopper met gemak handhaafde. Hij was een begaafd, handig speler, die het niet van hardheid, maar enkel van techniek moest hebben.

Zijn talenten waren ook buiten Bakel opgevallen. Niet voor niets werd hij (met Mart v.d. Elzen) opgenomen in een selectie van vierdeklas-spelers, die in verband met een A.S.V.-jubileum in Aarle-Rixtel een huldigingswedstrijd tegen Gemert zou spelen. De Bakelsen maakten wel de voorbereidende oefenwedstrijd mee, maar niet de feestmatch. Per fiets op weg naar een laatste trainingsbijeenkomst van de geselecteerden kwam Mart tot de ontdekking, dat hij zijn voetbalkousen had vergeten, waarop het tweetal omdraaide. Weg huldigingswedstrijd!

Waarom had Frans eigenlijk zo'n haast na afloop van Budel Schoot-Bavos, toen hij niet kon wachten op het vertrek van de bus en zo snel mogelijk achterop de motor van Piet Koolen huiswaarts keerde? Was z'n Iedje zo ongeduldig?
Robijnen feesteling Frans bouwde zijn actieve voetballoopbaan geleidelijk af via tweede elftal, veteranen- en zaalvoetbal en moest om beenklachten op 48-jarige leeftijd definitief stoppen, hetgeen hem moeite kostte.

Wim v.d. Heuvel (58 jaar), zilveren jubilaris

Toen Wim v.d. Heuvel zich in 1964 bij Bavos aansloot had hij al een hele voetbalperiode (23 jaar) achter de rug bij twee verschillende verenigingen, Milheezer Boys en Helmondia '55. Van de Boys stapte hij voor drie jaar over naar het betaalde voetbal in Helmond en keerde weer terug naar Milheeze. Voor het betaalde voetbal was hij volgens eigen mening niet brutaal genoeg, niet op het veld en evenmin met de mond. Slechts een bescheiden rol in het C-team was voor hem weggelegd, de honorering was navenant: f 5,00 bij winst en f 2,50 bij een gelijkspel!

Meer furore maakte Wim bij Bavos, waar hij tot zijn veertigste bleef voetballen, aanvankelijk als de gevaarlijke, linksbenige buitenspeler, later als nuttige verdediger, achtereenvolgens in het 1e, 2e en 3e team. Al die tijd stond bij hem de sportiviteit voorop.

Met Bavos 2 maakte hij het kampioenschap 1968 mee, dat behaald werd met een 3-2 zege op Helmondia 2 in de laatste wedstrijd. De begeerde, winnende goal viel pas aan het slot van een erg opvallend lange blessuretijd!
Na zijn voetbalperiode bleef Wim zich volledig voor Bavos inzetten, zij het op een andere manier. Hij bekleedde allerlei functies: jeugdtrainer (in fijne samenwerking met Willy v.d. Horst); begeleider van 2e elftal (in goed samenspel met Piet van Ansem); bestuurslid van 1977-1988; beheerder van materialen.
Tot op de dag van vandaag is de zorg voor uitgifte en beheer van het materiaal bij Wim in uitstekende handen. Avond aan avond, 6x per week, is de serieuze, stille werker daarmee bezig.
"Alles bij elkaar een fijne Bavostijd, om niet te vergeten."

Jos van Mierlo (35 jaar), zilveren jubilaris

De jongste in de rij van jubilarissen, Jos van Mierlo, begon als C2-junior, doorliep in acht jaar de overige jeugdrangen en drong door tot Bavos 3 en 2, en 'n enkele maal tot de Bavostop.
Van alles maakte hij mee in de verschillende teams, waarin vriendschap en gezelligheid bovenaan stonden. En mocht er eens iemand uit de band springen, dan werd hij onmiddellijk tot de orde geroepen. Een opvallende figuur was keeper Harry van Lierop, die vóór elke wedstrijd een cognacje pikte tegen de zenuwen. O wee, als het dan toch mis ging. Harde verwijten van Harry en Tom over en weer knalden dan het luchtruim in, net zo lang totdat Ad sussend tussenbeide kwam.
Diezelfde Ad trad als een echte zedenpreker op tegen een teamgenoot, die een tegenstander een "scheen" gaf. "Wat gij niet wilt, dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet!" luidde zijn vermaning. 'n Andere 'beruchte" figuur moet "incidenten-Masje" geweest zijn. Wie en wat daarachter schuil gaat, weet Marius van Lamoen wel.
Genoeg over anderen, serieus terug naar Jos zelf. Zijn grote verdiensten voor Bavos liggen vooral in de beleids-, en bestuurssfeer. Tal van functies bekleedde de jeugdige jubilaris enthousiast en ambitieus.

Zo was hij:

• een doortastend bestuurslid (1978-1985) met grote organisatiekwaliteiten, met een uitgesproken mening;
• een fantastisch wedstrijdsecretaris met veel zorg voor het goed verloop van de wedstrijden elk weekend opnieuw;
• een bekwame, welsprekende voorzitter van het Bavosactiecomité, dat onder andere jaarlijks de avondzesdaagde regelde;
• een redacteur met vlotte pen van het clubblad, welke functie hij nog vervult;
• een geknipte voorzitter van het feestcomité 50 jaar Bavos en ...60 jaar Bavos.

Tenslotte zou Jos weleens de persoon kunnen zijn aan wie Bavos in de toekomst nog veel plezier kan beleven.